De blowende neef van Bali met rare theorieën en doch in bezit van verborgen talenten, Lombok. Een door jungle bekleed heuvelachtig landschap, in het noorden de actieve vulcaan Rinjani , de vele zuidelijke surfstranden en de hippe bars & restaurants in Kuta Lombok (KL) zetten de toon voor een fijne vakantie. De bonuspunten zijn hier voor het gezang vanuit de vele Moskeeën vijf keer per dag (het grootste gedeelte van de bevolking is Moslim), mooi als dat je ding is.
Vanuit Labuan Bajo vlogen wij naar Bali om vervolgens de taxi richting de haven Padang Bai te pakken. Daar heb je twee opties, een Slow Ferry die er 5 uur over doet of een speedboot van 2 uur. Eén belangrijk leerpunt was om een ticket vooraf te boeken. Bij de ingang van de haven word je namelijk belaagd, als meeuwen op je haring in Scheveningen, door speedboot aanbieders. De prijzen gaan keer drie en je komt niet van hen af door een simpele nee, desnoods gaan ze samen met jou naar de WC. Wij boekten uiteindelijk een speedboot ticket voor de Golden Queen via een “Tourist Information” kantoor waar je net zo hard zonder spuug wordt gepakt. Dit zou je over kunnen slaan door te vliegen, alleen wie wil zich nou niet voelen als een blonde vrouw op middelbare leeftijd op een markt in Marrakesh.
De trip op onze gouden waterkoets, alsof Joel Beukers de eigenaar was, begon soepel met boven op het dek een koude Bintang en slechte house beats. Dit sloeg snel om toen het begon te onweren en wij naar het onderdek moesten verkassen. Alles ging in combinatie met hoge golven en kotsende toeristen, ofwel “smooth sailing” zoals de crew dat noemde. Indien je heelhuids aankomt op Lombok, met een kleine tussenstop op de Gili’s, dan begint het gehannes van de taxi chauffeurs op Bangsal Port: “Where you go my friend, I can take you, oh you already have transport? I don’t talk to you”. Na wat geduw en getrek kregen wij bij een kleine Warung in de haven een privé transport voor een redelijke prijs en dan is het nog een kleine 2 uur naar KL.
De reis brengt je langs kronkelige jungle wegen waar er meer Macaques dan mensen langs de weg lopen (een beeld waardoor deze roadtrip het meer dan waard is), langs de hoofdstad Mataram (waar verder dan grote Moskeeën en essentiële winkels niet veel te vinden is) en het vliegveld waar je op kan vliegen als je al die irritante bloedzuigers op de haven, die een simpele “nee” niet door hun dikke hersenpan kunnen krijgen, kan ontwijken. Enfin, eenmaal aangekomen in Kuta Lombok en in ons hotel, Porter , waren wij ineens in een paradijs.
Het hotel is een fantastische jugle oase omringd door prachtige tropische planten, een infinty pool, fijne kamers met een buitendouche (waardoor je een kikker in je douche kan tegenkomen), leuk personeel en top eten. Daarnaast werd ik omgedoopt tot Belanda Goreng, ofwel ‘Gebakken Hollander’ door mijn geroosterde witte huid. Vanuit hier zijn ook de vele bezienswaardigheden van Lombok goed te bereizen op de scooter waar wij gretig gebruik van maakten.
Verwacht niet de authentieke Indonesië in KL. De plek is gevuld met westerse restaurants, yoga scholen en toeristen die zichzelf hervinden en alle ‘negativity let go-en’. Dat betekent niet dat het niet een ideale vakantie locatie is, integendeel. De restaurants KRNK , Kenza , El Bazar en Satu Lagi , met Nederlandse eigenaren, serveren fantastisch eten (o.a. Mexicaans, Mediterraans, Marokkaans) met een Aziatische twist in hippe interieurs. Daarnaast misstaan Mama Pizza (gerund door een heuse Italiaan) en Knalpot (met een Amsterdamse chef) niet in dit rijtje. Het eten is in iedere zaak om van te watertanden, wat ook geldt voor de traditionele Warungs waar je heerlijke lokale gerechten proeft. Eén speciale shout-out naar de zaak Jiang Nan waar de lekkerste dumplings en noodles te vinden zijn. De avond is perfect af te toppen in de Rasta Bar waar je tijdens je Bintang de kinderen die armbandjes willen verkopen van je af moet slaan. Gelukkig dat Jeffrey Epstein deze plek niet heeft ontdekt.
Vanuit KL zijn een aantal van de vele surfstranden in de omgeving binnen 45 minuten te vinden, zoals Tanjung Aan , Selong Belanak en Mawi Beach . Op Lombok is surfen, naast Namasteën in je Sarung met de meiden, een ‘way of life man’. Dat laatste heb ik gevoeld in mijn schouders na twee uur in de zee met mijn bloedfanatieke surfdocent, Dari, die tranen in zijn ogen had iedere keer als ik van de plank af denderde.
Een stuk noordelijker liggen de watervallen die wij hebben bezocht, Benang Stokel & Benang Kelambu die zeker de moeite waard zijn. Een scootertocht van een uur neemt je door kleine dorpjes gevuld met rijstvelden, kraters in de weg en zwaaiende kids. Daarna ga je drie kwartier trekken door wat jungle met de lokale gids om vervolgens twee prachtige watervallen te vinden. Onze jonge gids maakte onze tour nog mooier door ons langs twee verborgen watervallen te leiden waar andere toeristen niet vaak komen. Dit deed hij allemaal met het grootste gemak op slippers terwijl wij badend in het zweet van het pad af moesten komen. Het was jammer om van hem te horen dat sommige toeristen de entree voor het park van 90.000 IDR (€5.50) niet wilden betalen omdat het “te duur is”. Daarvan wordt onder andere het onderhoud van het park, het salaris van de gidsen en de bescherming van de omgeving van betaald. Als je dat niet wil betalen, blijf dan lekker ‘trekken’ op een Drenthse camping met je goedkope bek.
De bedoeling was om vijf dagen te blijven op Lombok, die tijd hebben wij verdubbeld. In die tijd ben ik verliefd geworden op deze meer dan fijne plek en kan niet wachten om hier terug te keren. Wie weet zit er dan ook een yoga lesje voor mij in. Volgende halte: Gili T(emoeilijkomtespellen)
Sampai Jumpa!